Ζούμε σε μια εποχή γεμάτη άγχος, πίεση, θόρυβο. Οι άνθρωποι γύρω μας — κι εμείς οι ίδιοι — παλεύουμε να βρούμε λίγη ησυχία, μια ανάσα, κάτι να μας ηρεμήσει. Γι’ αυτό και όλο και περισσότεροι στρέφονται σε πρακτικές όπως ο διαλογισμός και άλλες ασκήσεις χαλάρωσης.
Κάποιοι βρίσκουν προσωρινή ανακούφιση. Άλλοι απογοητεύονται. Γιατί όσο κι αν προσπαθείς να σβήσεις τον θόρυβο, κάτι μένει μέσα σου: ένα βάρος, ένα κενό, μια φωνή που δεν σωπαίνει.
Αν νιώθεις κι εσύ έτσι, θέλω να σου προτείνω κάτι διαφορετικό. Κάτι βαθύτερο:
Την προσευχή. Όχι σαν μια τυπική συνήθεια που “πρέπει” να κάνεις,αλλά σαν έναν ζωντανό δρόμο ζωής — μια πορεία καρδιάς προς τον Θεό.
Ο διαλογισμός σε γυρίζει μέσα σου – αλλά εσύ δεν είσαι αρκετός
Ο διαλογισμός σου λέει να στραφείς μέσα σου, να αδειάσεις το μυαλό σου, να σιωπήσεις. Και ίσως να νιώσεις για λίγο καλύτερα. Όμως, η εσωτερική ηρεμία που δεν έχει ρίζες, δεν κρατά. Όταν το βλέμμα μας μένει μόνο στραμμένο στον εαυτό μας, γυρνάμε γύρω από τις ίδιες σκέψεις, τους ίδιους φόβους, τα ίδια αδιέξοδα.
Γιατί η αλήθεια είναι μία: δεν είμαστε φτιαγμένοι να βρούμε μόνοι μας τη σωτηρία.
Το φως που χρειαζόμαστε δεν βρίσκεται μέσα μας, αλλά έρχεται από ψηλά.
Η προσευχή είναι σχέση, όχι τεχνική
Η προσευχή δεν είναι μέθοδος χαλάρωσης. Δεν είναι κάτι που κάνεις για να “νιώσεις καλά”. Είναι ζωντανή επικοινωνία με τον Θεό. Είναι το να μιλάς σ’ Εκείνον που σε γνωρίζει βαθιά, σ’ Εκείνον που σε αγαπά πριν ακόμα Του το ζητήσεις.
Δεν χρειάζονται μακριές λέξεις. Χρειάζεται καρδιά.
Ένα “Κύριε, ελέησέ με”. Ένα “Σε χρειάζομαι, βοήθησέ με”.
Μέσα στην προσευχή, δεν προσπαθείς να ξεφύγεις από τον εαυτό σου. Αντίθετα, βρίσκεις ποιος είσαι μέσα στο φως του Θεού. Εκεί αρχίζει να θεραπεύεται η καρδιά.
Η αληθινή ειρήνη γεννιέται μέσα στην Εκκλησία
Ο Χριστός δεν ήρθε απλώς να μας ηρεμήσει. Ήρθε να μας σώσει. Να μας δώσει νέα ζωή. Και αυτή η νέα ζωή δεν ζει έξω από την Εκκλησία Του.
Η προσευχή είναι η αρχή, αλλά όχι το τέλος. Μας οδηγεί πιο βαθιά: στη μετάνοια, που είναι η επιστροφή στον Πατέρα μας. Μας οδηγεί στο Μυστήριο της Εξομολόγησης, όπου αφήνουμε τις πληγές μας στα πόδια του Χριστού κι Εκείνος τις θεραπεύει με αγάπη.
Και από εκεί, μας καλεί στο κέντρο της ζωής: τη Θεία Ευχαριστία.
Στη Θεία Κοινωνία δεν παίρνουμε “κάτι ιερό”. Παίρνουμε τον Ίδιο τον Χριστό μέσα μας. Εκεί είναι η αληθινή ειρήνη. Όχι γιατί ηρεμεί το μυαλό μας, αλλά γιατί γεμίζει η ψυχή μας από Ζωή.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν προσφέρει τεχνικές χαλάρωσης, αλλά Μυστήρια σωτηρίας. Εδώ ο άνθρωπος δεν αυτοθεραπεύεται — γιατρεύεται από τον Θεό, ενώνεται μαζί Του.
Ένα κάλεσμα
Αν ψάχνεις εσωτερική ηρεμία, αν νιώθεις χαμένος ή κουρασμένος, σου προτείνω:
Μην στραφείς μόνο μέσα σου. Κοίτα πρώτα ψηλά.
Ο Χριστός δεν σου ζητά τελειότητα. Δεν περιμένει να είσαι “καλός” για να προσευχηθείς. Θέλει μονάχα να Του μιλήσεις. Όπως είσαι. Με τα βάρη σου, τα λάθη σου, την πείνα σου για ειρήνη και νόημα.
Η προσευχή δεν είναι για λίγους. Είναι για όλους. Είναι και για σένα.
Και δεν χρειάζεται πολλά. Χρειάζεται να ανοιχτείς. Να αφήσεις την καρδιά σου να αναπνεύσει ενώπιόν Του.
Από την προσευχή, στη μετάνοια. Από τη μετάνοια, στη συγχώρεση. Από τη συγχώρεση, στην Ένωση.
Στην Ένωση με τον Χριστό, μέσα στην Εκκλησία. Εκεί βρίσκεται η αληθινή ειρήνη.
Μην κοιτάς μόνο μέσα σου.
Μην αρκείσαι στη σιωπή.
Ζήτα κάτι πιο μεγάλο. Ζήτα Εκείνον.
Η ειρήνη που ψάχνεις είναι Πρόσωπο, ο Θεός. Και σε περιμένει.
Η επιλογή είναι δική σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου