Μην υψώνεις τοίχους στον δρόμο του παιδιού σου (γράφει ο π. Παναγιώτης Κιντής)

 

Καθόταν απέναντί μου με κατεβασμένο βλέμμα.
Ένα παιδί γεμάτο ευγένεια, μα τα φτερά του ήταν διπλωμένα. Όχι από δειλία — μα από φόβο. Από ενοχή.

«Θέλω να κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου… Όχι αυτό που θέλουν εκείνοι…» μου είπε.
«Και γιατί δεν τους το λες καθαρά;»
«Γιατί με κοιτάνε σαν να τους προδίδω. Με κάνουν να αισθάνομαι αχάριστος… σαν να μη με γέννησαν.»
Η φωνή του έσπασε. Ένας κόμπος, από εκείνους που δεν διαλύονται με λόγια. Που ζουν μέσα στο στήθος και το βαραίνουν για χρόνια.
Ένα παιδί που ζητά να ζήσει τη ζωή του — και το πληρώνει με συναισθηματικό εκβιασμό.
Κι έτσι γράφω… Όχι για να κατηγορήσω, αλλά για να ταρακουνήσω. Γιατί η σιωπή μας γίνεται συνένοχη. Και γιατί όταν οι γονείς —που θα 'πρεπε να είναι τα χέρια του Θεού στη γη— γίνονται δεσμοφύλακες, τότε το έγκλημα δεν είναι κοινωνικό, είναι πνευματικό.
Μητέρα, πατέρα…
Ο Θεός σας έδωσε την ευλογία να γεννήσετε ένα παιδί. Ξενυχτήσατε με αγωνία πάνω από την κούνια, κλάψατε στην πρώτη ασθένεια. Πονέσατε, ναι. Μα προσέξτε: δεν γεννήσατε για να κατευθύνετε το παιδί σας όλη σας τη ζωή, αλλά για να παραδοθείτε στο άγνωστο της ελευθερίας του παιδιού σας. Δεν σας έταξε ο Θεός δυνάστες, αλλά συνοδοιπόρους.
Και όμως, πόσοι γονείς δεν στέκονται σήμερα σαν φραγμοί στην πορεία των παιδιών τους! Σαν λιθοστρώσεις σφιχτές, που κλείνουν κάθε ρωγμή από όπου θα μπορούσε να περάσει το φως της προσωπικής επιλογής. Αντί να γίνουν πνοή, γίνονται βάρος. Αντί να στηρίξουν, καθοδηγούν με το ζόρι.
Θέλει το παιδί να διαλέξει σχολή;
«Θα γίνεις γιατρός, όπως ο πατέρας σου!»
Θέλει το παιδί να ακολουθήσει τον δρόμο της Ιεροσύνης ή του Μοναχισμού;
«Δεν θα σέ αφήσω να χαραμίσεις τη ζωή σου μέσα στην Εκκλησία!»
Έχει γνωρίσει η κόρη σου έναν άνδρα ο οποίος σκέφτεται να γίνει Ιερέας και δέχεται να γίνει πρεσβυτέρα;
«Δεν είσαι καλά! Δεν σε σπούδασα εγώ για να γίνεις παπαδιά!»
Θέλει να ακολουθήσει επάγγελμα διαφορετικό, ίσως πιο ταπεινό;
«Δε θα σε καμαρώνω να μαζεύεις σκουπίδια!»
Ερωτεύεται και βλέπει στο πρόσωπο του/της αγαπημένου/ης του κάτι ιερό, ανεξήγητο;
«Όχι αυτήν/ αυτόν! Δεν είναι για εμάς! Δεν είναι "του επιπέδου μας"...»
Μα για ποιο επίπεδο μιλάς; Για εκείνο του Ευαγγελίου ή για εκείνο της κοινωνικής σου προβολής; Ποιον Χριστό ακολουθείς τελικά; Τον Ιησού της ταπείνωσης ή το είδωλο του φαίνεσθαι;
Η αγάπη δεν ελέγχει — ελευθερώνει
Ο Θεός, ο Παντοδύναμος Δημιουργός, χαρίζει στον άνθρωπο το υπέρτατο δώρο: την ελευθερία. Δεν επεμβαίνει στη βούλησή του. Ο Χριστός στέκεται στην πόρτα και χτυπά — δεν την σπάει. Πώς εσύ, μικρέ άνθρωπε ( πατέρα και μητέρα), τολμάς να κάνεις το αντίθετο στο παιδί σου;
Ο Άγιος Πορφύριος έλεγε:
«Η πίεση γεννάει αντίδραση. Αφήστε τα παιδιά ελεύθερα και να προσεύχεστε. Μην τα κουράζετε, μην τα ζαλίζετε.»
Και ο Χριστός; Δεν είπε «Όστις θέλει…»; Δεν άφησε ακόμα και στον Ιούδα το δικαίωμα να Τον προδώσει;
Το παιδί δεν είναι η προέκτασή σου
Το παιδί δεν είναι ούτε σκιά σου, ούτε όργανο εκπλήρωσης των απωθημένων σου. Είναι εικόνα Θεού. Δεν σου ανήκει. Σου εμπιστεύτηκε ο Θεός για λίγα χρόνια ένα πλάσμα μοναδικό, με αποστολή διαφορετική από τη δική σου. Δεν είναι κλώνος σου. Δεν ήρθε να ζήσει όσα εσύ δεν πρόλαβες ή δεν τόλμησες. Ήρθε να γίνει αυτό που εκείνος ή εκείνη είναι καλεσμένος/η να γίνει. Και ο ρόλος σου; Να προσεύχεσαι. Να συμβουλεύεις με διάκριση, όχι να ελέγχεις. Να αγαπάς χωρίς όρους.
Το μαρτύριο των παιδιών-σκλάβων
Πόσα παιδιά σιωπούν; Πόσα γελάνε υποκριτικά μπροστά στους γονείς τους ενώ μέσα τους αιμορραγούν; Πόσοι νέοι αρνήθηκαν το χάρισμα που τους έδωσε ο Θεός επειδή οι γονείς τους το θεώρησαν «λίγο»; Πόσοι έφτασαν στην απελπισία επειδή δεν τους δόθηκε το δικαίωμα να αγαπήσουν εκείνον ή εκείνη που πραγματικά ήθελε η ψυχή τους;
Μα πώς να ανθίσει το παιδί, όταν κάθε του ρίζα την τραβάς προς το δικό σου κέντρο;
Ο Θεός δεν θα σε ρωτήσει αν έγινε γιατρός. Θα σε ρωτήσει αν του δίδαξες την Ορθόδοξη πίστη.
Μην παρασυρθείς από το φρόνημα του κόσμου. Δεν είναι το επάγγελμα που σώζει, αλλά ο τρόπος ζωής. Δεν είναι η σχολή που αγιάζει, αλλά η ευθύνη και η αγάπη με την οποία το παιδί θα εργαστεί. Δεν είναι το κοινωνικό γόητρο του γαμπρού ή της νύφης που φέρνει την ευλογία, αλλά η πίστη στον Θεό και το ήθος τους.
Στον ουρανό δεν θα σε ρωτήσει ο Θεός αν παντρεύτηκε το παιδί σου «καλή οικογένεια», αλλά αν έμαθε να αγαπά.
Άφησέ το ελεύθερο — και να είσαι εκεί
Γίνε όπως ο πατέρας του ασώτου. Που άφησε τον γιο του να φύγει, χωρίς φωνές, χωρίς σκοινιά και κατηγορίες. Και όταν γύρισε, δεν τον μάλωσε, αλλά τον αγκάλιασε. Αυτός είναι ο Ορθόδοξος γονιός: αυτός που εμπιστεύεται τον Θεό περισσότερο από τον εαυτό του.
Σπάσε τα δεσμά που φόρεσες στο παιδί σου, και τότε — μόνο τότε — θα σε ευγνωμονεί.